In het zonnetje op de Dag van de zorg

Je ervaart het pas als dat aan levenden lijve gebeurt en voor mij was het een enorme shock. Ik raakte in een ongeluk waarin ik met gemak dood had kunnen gaan en ik het feit dat ik nog leef enkel en alleen te danken heb aan de mensen met die enorme expertise in het ziekenhuis. Natuurlijk zag ik dit eerst niet in, was ik boos op de hele wereld en iedereen daarbij inclusief. Waarom moest dit mij nou overkomen, waarom ik? Totaal egoïstische vragen natuurlijk, zeker als je je bedenkt dat er immers geen reden voor is, en bovendien als je even stil staat bij het feit dat bijvoorbeeld ook niemand uit mijn familie erom gevraagd heeft, om maar wat voorbeelden te noemen. Het is echter heel moeilijk te accepteren dat je niet eens meer kunt lopen, terwijl je dat voorheen als een zekerheid beschouwde, je er zelfs aan voorbij ging hoe heerlijk het wel niet is het gewoon te kunnen, het als een vanzelfsprekendheid te beschouwen. Enfin, daar is inmiddels wel het een en ander in veranderd, zeker ook met het oog op de Dag van de zorg die eraan zit te komen. In het verleden heb ik niet altijd even veel aandacht weten te besteden aan de mensen die mij die zorg dag in dag uit bieden, om mijn eigen familie ook niet te vergeten. Daar is nu verandering in gekomen want met de aankomende Dag van de zorg ben ik van plan echt enorm uit te pakken. Niet om daar iets terug voor te krijgen, in tegendeel, gewoon om mijn waardering te uiten. Dat hebben die mensen, stuk voor stuk, namelijk wel echt verdiend. Eigenlijk is elke dag een Dag van de zorg, tenminste voor hun werk dan, het wordt tijd dat zij ook eens in het zonnetje staan!